Als patiënt krijg je een weekschema met daarin al je afspraken. Op het formulier staat welke activiteit je met wie wordt geacht te gaan doen. Het merkwaardige is dat op het formulier niet staat waar je moet verschijnen. Deze grappige omissie veroorzaakt boeiende problemen. Sommige hulpverleners komen je ophalen, andere niet. Soms heeft dat er toe geleid dat ik het hele gebouw doorwandel op zoek naar een persoon. Van balie naar balie. Ondertussen blijkt degene bij wie ik moet zijn op zoek te zijn naar mij. Gelukkig ontmoeten we elkaar na ongeveer 10 minuten. Een organisatie probleem dat eenvoudig op te lossen zou moeten zijn. Na de eerste weken kan ik gelukkig mijn weg zelf vinden.
Een nacht heb ik niet geslapen, dat was niet vanwege de chronische pijn waarvoor ik opgenomen ben maar doordat ik als vegetariër dus in het restaurant iets heb gekregen dat wat mijn darmen niet verdragen. Meestal is dat een geval van kruisbesmetting (lepels van de vleespan gebruiken om een vegetarische schotel door te roeren) of door verkeerde ingrediënten. Gelukkig is hier na mijn melding iets mee gebeurd en krijg ik de volgende maaltijd netjes een aparte maaltijd in het patiënten restaurant. Maar lang niet bij alle voedingsmiddelen staat aangegeven of het vegetarisch is of niet, op één of andere manier blijf je jezelf toch een buitenbeentje voelen als vegetariër terwijl dat helemaal niet nodig is.
Naast deze onhandigheden wordt er verder heel professioneel omgegaan met mijn klachten. Het blijkt dat ik met goede begeleiding en structuur toch meer kan dan ik voor mogelijk had gehouden. Natuurlijk is de chronische pijn er wel, maar gelukkig lukt met het steeds vaker toch gewoon activiteiten te ondernemen. Dat is al een mooie winst voor de eerste week. Mijn ervaringen in het Maasstad ziekenhuis die bij tuchtrechtzaak staan beschreven oogsten hier veel ongeloof en verbazing. Gelukkig staan de meeste mensen die ik hier tot nu toe ontmoet heb gewoon met twee benen op de grond. Als erg kritische patiënt heb ik wel enige reserves betreffende de mindfullness. Zie hiervoor op de aparte pagina hierover.
De Wifi is een dagelijkse bron van ergernis. Elke ochtend krijg ik bezoek van verschillende andere patiënten, die mij vragen om in te loggen op het wifi netwerk van Rijndam. Elke webbrowser geeft na het aanmelden bij het wifi netwerk een certificaatfout. Dat omzeilen is erg lastig. Als ICT-er ben je dan een welkome assistent. Maar of dat nu de bedoeling is. Ik heb in de ideeënbus wat suggesties gedaan om dit probleem op te lossen. Nu kijken of er iets mee gedaan wordt.